Ach, je bent de zoveelste ‘hulpverlener’…
De dame die op mijn bank plaatsneemt is nog onder de twintig. En ze heeft veel last van sombere gevoelens. Eigenlijk ziet ze het niet meer zitten. De hulpverlening waar ze eerder op gesprekken en in trajecten is geweest vinden het niet ernstig genoeg. En zeiden alleen dingen ‘die ze zelf ook wel kon bedenken’.
Het was haar moeder die mij belde voor de hulpvraag. Al in dat telefoontje voelde ik dat deze jonge dame haar kracht terug mag vinden, door voelen. Haar moeder was behoorlijk bezorgd. De huidige hulpverlening heeft wachtlijsten waar je u tegen zegt, en de situatie lijkt ernstig.
Deze dame spreekt mij dus meteen aan in mijn diepe (spirituele) voelsprieten. Haar verhaal leidt af van waar ze het namelijk écht over heeft. Haar pijn. Verdriet. De zwaarte die ze op zo’n jonge leeftijd al draagt, maar geen idee heeft dat ze dat doet. Deze dame heeft besloten om óf niets te voelen, of heel veel te voelen. Ze doet zichzelf namelijk bewust pijn.
Ik voel haar machteloosheid. Niet gehoord zijn. Diepe verdriet. Loyaliteit aan haar buitenwereld. En ik zie ondertussen ook haar kracht, haar liefde, haar bruisende hart en intelligentie.
Ik blijk de eerste ‘hulpverlener’ te zijn die haar niet vertelt dat ze zichzelf geen pijn mag doen. Maar liet haar juist voelen hoe het is om in je eigen kracht te staan. Niet door woorden, maar door dat te beleven. In dit geval was dat een opstelling.
….even tussendoor een belangrijke note: ik red niemand. Ik doe er ook geen moeite voor. Dat klinkt heel rot, maar het is mijn rol niet. En het is machtig krachtig als iemand zelf de touwtjes in handen neemt.
Enfin, ondertussen in mijn coachkamer: ze was stomverbaasd. Er was hoop. Ze voelde het zelf ook.
Deze dame ging als een speer door haar spirituele groeipijn heen.
Haar scepsis en diepe vermoeidheid over ‘hulpverlening’ verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor leergierigheid over de stappen die ze nog meer kon maken.
Iedere sessie werkten we aan ‘loslaten wat niet van haar was’ en ‘op haar eigen plek in het familiesysteem staan’ en ‘grenzen stellen’. En daarnaast werkten we ook aan het voelen wie ze vanuit haar ziel was. En waarom zij op deze wereld rondloopt. Haar spirit.
Inmiddels bruist ze van het leven. We spraken laatst zelfs over haar eerste zoen.
Is toch geweldig.
Het leven gaat niet altijd over rozen. Ook ik ben er niet op die manier gekomen. Maar als je dan wel bereid bent om jezelf bij elkaar te rapen, en ervoor te gaan…. Dan gebeuren er ook magische dingen.
Ben jij bereid om door je groeipijn heen te gaan of wil je ontdekken of een coachtraject iets voor jou is? Neem gerust even contact met me op. Vul dan dit formulier in of bel met: 06-13644002.
